Rozdział 3 " Cytryna i imbir"

Dni mijały, a ja nie mogłem o niej zapomnieć. O długowłosej brunetce o czekoladowych oczach, karminowych wargach i bladej skórze. Cały czas siedziała w mojej głowie i chodź za wszelką cenę chciałem ją  stamtąd wyrzucić myśli o niej wracały z podwojoną siłą. Nie znam jej imienia, wiem tylko że jest narkomanką, która zrobi wszystko by zażyć narkotyki. Pamiętam jeszcze jedną rzecz, jej zapach.... Jej perfumy miały piękny zapach, to była mieszanka cytryny i imbiru. Więc wychodzi na to, że o dziewczynie, o której myślę 24 godziny na dobę wiem tylko te kilka rzeczy.

***

 Kolejny nudny, monotonny dzień. Kolejna chęć skończenia ze wszystkim, na zawsze. Kolejna silna chęć zażycia narkotyku. Ale nie mogę, obiecałam mu. Obiecałam temu tajemniczemu blondynowi, chodź go nie znam i mogę go już nigdy nie zobaczyć spróbuję dotrzymać tajemnicy. Dlaczego ? Sama nie wiem, ja po prostu mu zaufałam, opowiedziałam całą historię, byłam szczera. Zacznę żyć dla niego, a przynajmniej spróbuję.

 ***

 Nie jest tak łatwo jak myślałam, nie potrafię teraz wstać i wyjść do ludzi. Nie potrafię z dnia na dzień zacząć wszystko od początku. To jest za trudne, a ja jestem za słaba. Niedawno w szafie znalazłam mój stary pamiętnik, gdy pisałam te wszystkie notki byłam tak bardzo szczęśliwa, zadowolona z życia. A teraz ? Teraz jestem masochistką, zadawanie sobie bólu za pomocą żyletki to dla mnie zwykła codzienność. Ten ostry przedmiot stał się dla mnie przyjaciółką. W domu nikogo nie było, moja siostra zapewne poszła do pracy, z zawodu jest fotografem. Poszłam trochę pooglądać telewizję. Latałam po kanałach, zatrzymałam się dopiero na programie sportowym. Akurat była powtórka meczu, w którym grała moja ukochana Borussia Dortmund. Zawsze moja rodzina wykupywała bilety na mecze, byliśmy wiernymi kibicami. Nagle wpadłam na genialny pomysł. Wzięłam laptopa na kolana i weszłam na główną stronę BVB. Następny mecz miał się odbyć za dwa dni. Na moje szczęście było jeszcze kilka biletów. Kupiłam dwa, dla mnie i Lisy. Może właśnie to pomoże mi wrócić do normalności.

*** 

Już za swa dni mecz z schalke, z jednej strony nie mogę się doczekać, ale teraz ciągle jestem rozkojarzony na treningach. Zdziwiłem się gdy trener wystawił mnie w podstawowej jedenastce. Mam nadzieję, że podczas tego meczu nic mnie nie rozproszy, że ani razu nie pomyślę o brunetce, która śni mi się każdej nocy.

***

2 dni później To już dzisiaj, ligowy mecz, w którym BVB zagra o punkty z odwiecznym rywalem - Schalke. Już od samego rana chodzę podekscytowana, nie mogę doczekać się tego starcia. Gdy wzięłam już letni orzeźwiającej prysznic ubrałam się w klubową koszulkę i czarne rurki. Zaczęłam przeglądać czas aż do 16.30. Zaczęłyśmy się wraz z Lisą malować na mecz. Na koniec założyłyśmy jeszcze szaliki i ruszyłyśmy na Signal iduna Park.

***

 Mario i Robert zajechali po mnie, zawsze razem jeździliśmy na stadion przed meczem. To mnie trochę odpręża, rozmawialiśmy wtedy o wszystkim.
- Co tam u Ani Robert ? - spytałem.
- Dobrze, tylko teraz ciągle jej nie ma w domu bo do zawodów się ciągle przygotowuje.
- No cóż takie życie sportowca - westchnąłem.
- Tak wiem o tym dobrze, ale wiesz ja bym chciał zrobić kolejny krok w naszym związku. Wiesz powiększyć rodzinę - rozmarzył się.
- Oj tam Lewy po co ci dzieci ? One tylko jedzą, płaczą i śpią. - wtrącił się Mario.
- A ty Mario jesteś jeszcze taki niedojrzały. Nie myślisz o żadnej dziewczynie na poważnie, nie chcesz zakładać rodziny...- oburzyłem się.
- Oj Marco, a po co mi rodzina, jeśli co chwilę mogę mieć nową laskę ?
 - Wiesz, może po to, że jak już zostaniesz stary, to ktoś się tobą zaopiekuję i nie będziesz sam ! - trochę podniosłem głos, naprawdę takie zachowanie mojego przyjaciela mocno mnie irytowało.
- Dobrze chłopaki nie kłóćcie się, każdy ma inne podejście do życia - wtrącił się Lewy. Podjechaliśmy na SIP i udaliśmy się do szatni, w której siedzieliśmy już wszyscy zawodnicy. Trochę z nimi pogadaliśmy jednak nie trwało to długo gdyż przyszedł do nas trener, aby zagrzać nas trochę do walki. Wyszliśmy na murawę, podaliśmy sobie dłonie z zawodnikami Schalke. Gdy kibice zaczęli śpiewać pieśń BVB na jednej z trybun dostrzegłem obraz, króry przedstawiał moją podobiznę. Nie ukrywam, zrobiło mi się ciepło na duchu. Wiem, że kibice są ze mną nawet w najtrudniejszych momentach.

*** 

Ta podobizna....Chłopak, którego ona przedstawiała wydawał mi się bardzo znajomy. Jakbym go już kiedyś spotkała, rozmawiała z nim.
- Lis, kim jest ten chłopak ?
- To Marco Reus, piłkarz BVB.
Pierwszy gwizdek arbitra i zaczyna się 90 minut spotkania pełnego emocji. Gdy mecz się skończył byłam bardzo dumna z 3:0. Zdobywcami bramek był Kuba, Lewy oraz ten cały Marco Reus.
 - Chodź, pójdziemy po autografy - zaproponowała moja siostra.
- Lisa, ale on tam będzie....
- Mel, nie przejmuj się. On już dla ciebie nic nie znaczy, pamiętaj.

*** 

Byłem zadowolony z dzisiejszego meczu. W szatni szybko się ogarnąłem i poszedłem rozdawać autografy. Gdy wychodziłem przed stadion wpadłem na kogoś. Cytryna i imbir, ciemne włosy, karminowe usta, czekoladowe oczy. Czy to możliwe, czy to ona ?

Kolejny w wasze ręce, mam nadzieję że się spodoba. Chcecie, żeby Melanie spotkała się z Marco ponownie ?
Pozdrawiam :*

Rozdział 2 " Spotkanie"

 Miłość jest jak jakieś nie wiadomo co,

przychodzi nie wiadomo skąd i nie wiadomo kiedy,

i sprawia ból nie wiadomo dlaczego.

 

Kolejny dzień i znowu pojawia się kolejna niechęć do życia. Czasem zastanawiam się też czy warto dalej istnieć w tym chorym świecie. Ale może to ja jestem chora, a świat nic mi nie zawinił ? Nie jestem zbyt mocno wytrwała psychicznie, łatwo ulegam wpływom, jestem naiwna. Za wszelką cenę chciałam się zmienić w kogoś przebojowego, zawsze marzyłam, żeby studiować zasady żywienia.
- Mel wstawaj ! - krzyknęła moja siostra budząc mnie z rozmyślań.
Nie chciałam jej słuchać, nie chciałam z nikim rozmawiać. Zakryłam głowę poduszką, dałam spokojnie popłynąć łzą.
- Melanie - szepnęła lekko dotykając mojego ramienia. - Musisz zawalczyć, porozmawiaj ze mną, wyrzuć wszystko z siecie.
- Chcesz wiedzieć wszystko, chcesz ?! Prawda jest taka, że ten wypadek to moja wina ! - wykrzyczałam. - To, że zostałam wykorzystana to też moja wina !
- Melanie, uspokój się, to nie twoja wina.
- Łatwo ci mówić. Lisa, zawsze idealna, trzeba brać z niej przykład - powiedziałam i wybiegłam do łazienki. Tam wzięłam szybki prysznic, potem ubrałam się i lekko pomalowałam aby nie było widać znaku łez. Postanowiłam wyjść na miasto, znowu posmakować mój kochany Dortmund <3.

***

Znowu przez to przechodzę ! Dlaczego to mnie zawsze spotyka coś takiego ?! Myślałem, że ta dziewczyna będzie tą jedyną, jednak gdy odmówiłem jej pójścia na zakupy zerwała ze mną. Czasem chcę być tylko zwykłym chłopakiem, a nie słynnym piłkarzem. Siedzę teraz w salonie, a obok mnie na kanapie mój przyjaciel Mario z nieotwartymi browarami.

- Marco, nie przejmuj się, była jedna ale zaraz będzie następna - pocieszał mnie.

- Ale czy ty rozumiesz, że ja nie jestem tobą ?! Zależy mi na dziewczynie, a nie na tym by dodać ją do listy zaliczonych panienek !

- Stary wrzuć na luz. Teraz musisz się zabawić, a nie użalać nad sobą - pociągnął mnie za rękaw i ruszyliśmy do jego samochodu.

***

Bezwładnie krążyłam ulicami miasta, nie sprawiało mi to żadnej przyjemności. Jedyną rzeczą, której teraz pragnęłam był narkotyk. Wiem, dopiero co wyszłam z odwyku ale narkoman zawsze pozostanie narkomanem. Tak to już jest i zawsze będzie. Człowiek uzależiony zrobi wszystko aby zdobyć to czego pragnie. Posunie się nawet do tego co ja. Zaspokajanie potrzeb mężczyzn za pieniądze, prostytucja. Nie chcę tego, ale to jest silniejsze ode mnie. Wiem, że nie powinnam ale muszę. Weszłam do domu, w którym pracują prostytutki, porozmawiałam z właścicielem. Przyjął mnie, miałam zaczął od dzisiaj. Zaprowadził mnie do jednej z sypialni, w której miałam czekać na pierwszego klienta.

***

- Jesteśmy na miejscu - powiedział  mój przyjaciel, gdy zatrzymaliśmy się przy jakimś budynku. Weszliśmy do środka, początkowo nie wiedziałem o co chodzi.

- O pan Goetze, witam - powiedział jakiś gruby mężczyzna.

- A witam, witam. Przyprowadziłem dzisiaj kolegę, niech się zabawi, a ja poproszę na dzisiaj Ann.

- Oczywiście. Niech pan idzie, a ja zaprowadzę pana Reusa.

Poszliśmy na korytarz, w którym było pełno drzwi. Gdy stanęliśmy przed jednymi z nich facet powiedział " miłej zabawy " i odszedł. Niechętnie wszedłem do środka, wiedziałem że mój przyjaciel tak lubi spędzać czas ale nie przypuszczałem, że mnie może do tego wkręcić. Gdy byłem w sypialni na skraju łóżka zobaczyłam płaczącą brunetkę. Nie wiedziałem co mam zrobić, za wszelką cenę chciałem jej pomóc, chciałem aby przestałą płakać. Usiadłem obok niej na wielkim łożu i lekko dotknąłem jej ramienia. 

- Hej, dlaczego płaczesz ? - spytałem, wtedy ona przetarła błonią twarz i lekko sie wzdrygnęła.

- Przepraszam nie powinna. Już się biorę do roboty - wstała jednak ją zatrzymałem.

- Wcale nie chciałem tu przychodzić, oczywiście mój przyjaciel mnie do tego namówił. Ja wcale nie chcę cię wykorzystać i to za pieniądze. Proszę zaufaj mi i opowiec co się stało. - dotknąłem dłonią jej dłoni.

***

Czy ja się przesłyszałem ? Czy on nie chce mi nic zrobić ? Postanowiłam mu się wyżalić, podobno obcemu łatwiej przedstawić swój problem. 

- Miałeś być moim pierwszym klientem. Ja wcale nie chcę tutaj być. Ja po prostu potrzebuję pieniędzy... Wczoraj wyszłam z odwyku, tak bardzo chciałam zażyć narkotyk...- popłakałam się. Wtedy poczułam, że blondyn mnie przytula.

- Proszę uciekaj stąd. Nigdy więcej tu nie wracaj - powiedział i wyszedł zostawiając mnie samą.

Trochę krótszy, ale postaram się jakoś nadrobić. Dziękuje za komentarze pod ostatni rozdziałem, bardzo mnie zmotywowały. Mam nadzieję, że ten rozdział wam się spodoba, bo mi nawet przypadł do gustu. Chcecie następny przed czwartkiem ? 10 komentarzy i dodaję kolejny.

Mam też do was prośbę, możecie polecać mój blog na swoich ? To dla mne bardzo ważne aby było dużo komentarzy, wyświetleń i obserwatorów.

Posdrawiam.

Rozdział 1 " Bolesne Wspomnienia "

Miłość jest jak rozmowa telefoniczna,

początkowo jest bardzo wyczekiwana

ale potem okazuje się, że to pomyłka. 

Rok 2011.

 Patrzę na zegarek, wskazówki pokazują już 24.30. Siedzę w jego mieszkaniu i czekam, spóźnia się już ponad dwie godziny. Nagle słyszę, że drzwi otwierają się i zamykają z trzaskiem. Do środka wchodzi on, zalany w cztery dupy, no ale on zawsze tak wracał po wszystkich imprezach. Spojrzał na mnie i się zaśmiał. Zaczął podchodzić do mnie wolnym krokiem, zapewne nie chciał się przewrócić. Położył dłoń w mojej talii, zaczął całować po szyi. Już chciał rozpinać guziki mojej bluzki, ale go powstrzymałam.

- Mario dość, jesteś pijany !
 - Wiesz, śmieszna jesteś Mel, powiem ci że znalazłem sobie kilka takich co są od ciebie lepsze w łóżku, więc żegnam.
- Ty idioto, ty parafianie - uderzyłam go w twarz i wybiegłam z mieszkania.
 Wtedy dałam spokojnie popłynąć łzą. Chciałam odetchnąć, wyluzować, zapomnieć. Impreza nie wchodziła w grę, zbyt ich nie lubiłam. Do głowy przyszło mi tylko jedno miejsce, słyszałam że właśnie tam handlują dragami. Szybkim krokiem ruszyłam w tamtą stronę. Ciemny zaułek, a w nim kręciło się kilku typów o blade twarzy, zaczerwienionych oczach i worach pod nimi. Zrozumiałam, że nie pasuję tutaj, ale jednak z drugiej strony chciałam odetchnąć. Podeszłam do jednego z nich.
- Ile ? - spytałam oschle.
- 30 euro jedna działka marihuany. Na szczęście taką sumę miałam w portfelu, dałam mu pieniądze, a on mi to co potrzebowałam. Szybko wróciłam do mojego domu, w którym mieszkałam z Lis. Otworzyłem kluczem drzwi i weszła do środka. Już chyba spała, więc bezgłośnie udałam się do mojego pokoju. Spojrzałam jeszcze w duże lustro oprawione czarną ramą. Na moich policzkach były jeszcze ślady łez, oczy podpuchnięte. Usiadłam przy biurku, zdążyłam narkotyk. Początkowo nic się nie działo, położyłam się na łóżku i czekałam. Po jakimś czasie poczułam się wspaniale, zapomniałam o wszystkim. To właśnie w tym momencie zaczęła się moja długą droga z narkotykami.

* Miesiące mijały, a ją wciąż brałam. Nie chodzi o to że chce zapomnieć, teraz już nie miałam o czym. To stało się moim nałogiem. Wielokrotnie chciałam z tym skończyć ale mi się nie udało. Wiem, niszczę siebie, pewnego dnia mogę przedawkować ale chęć zarzycia jest silniejsza ode mnie. Czasem mam wrażenie, że moja siostra coś podejrzewa. Ona nigdy nie może się o tym dowiedzieć popłynąć łzą. Chciałam odetchnąć, wyluzować, zapomnieć. Impreza nie wchodziła w grę, zbyt ich nie lubiłam. Do głowy przyszło mi tylko.jedno miejsce, słyszałam że właśnie tam handlują dragami. Szybkim krokiem ruszyłam w tamtą stronę. Ciemny zaułek, a w nim kręciło się kilku typów o blade twarzy, zaczerwieniony * Miesiące mijały, a ją wciąż brałam. Nie chodzi o to że chce zapomnieć, teraz już nie miałam o czym. To stało się moim nałogiem. Wielokrotnie chciałam z tym skończyć ale mi się nie udało. Wiem, niszczę siebie, pewnego dnia mogę przedawkować ale chęć zarzycia jest silniejsza ode mnie. Czasem mam wrażenie, że moja siostra coś podejrzewa. Ona nigdy nie może się o tym dowiedzieć ch oczach i worach pod nimi. Zrozumiałam, że nie pasuję tutaj, ale jednak z drugiej strony chciałam odetchnąć. Podeszłam do jednego z nich. - Ile ? - spytałam oschle. - 30 euro jedna działka marihuany. Na szczęście taką sumę miałam w portfelu, dałam mu pieniądze, a on mi to co potrzebowałam. Szybko wróciłam do mojego domu, w którym mieszkałam z Lis. Otworzyłem kluczem drzwi i weszła do środka. Już chyba spała, więc bezgłośnie udałam się do mojego pokoju. Spojrzałam jeszcze w duże lustro oprawione czarną ramą. Na moich policzkach były jeszcze ślady łez, oczy podpuchniete. Usiadłam przy biurku, zdążyłam narkotyk. Początkowo nic się nie działo, położyłam się na łóżku i czekałam. Po jakimś czasie poczułam się wspaniale, zapomniałam o wszystkim. To właśnie w tym momencie zaczęła się moja długą droga z narkotykami.

 * 

Miesiące mijały, a ją wciąż brałam. Nie chodzi o to że chce zapomnieć, teraz już nie miałam o czym. To stało się moim nałogiem. Wielokrotnie chciałam z tym skończyć ale mi się nie udało. Wiem, niszczę siebie, pewnego dnia mogę przedawkować ale chęć zażycia jest silniejsza ode mnie. Czasem mam wrażenie, że moja siostra coś podejrzewa. Ona nigdy nie może się o tym dowiedzieć

* 

 Wracam do domu, a w torbie kolejne woreczki i białym proszkiem. Było bardzo cicho.
- Lisa pewnie gdzieś wyszła - pomyślałam. Powolnym krokiem ruszyłam w stronę mojego pokoju. Drzwi były otwarte, trochę mnie to zdziwiło, zawsze je zamykam. Weszła do środka, a tam wszystkie rzeczy porozwalane, ubrania wyjęte z szafek, a na środku pokoju siedzi Lisa i czymś się bawi.
- Możesz mi powiedzieć co ty tutaj robisz ? - spytałam.
- Mel, dlaczego to robisz co ? Dlaczego się torturujesz ?
- To nie twoja sprawa ! - już chciałam wychodzić ale mnie powstrzymała, wyczerpała moja torbę i zaczęła robić rewizję. Gdy znalazła kolejne córeczki cicho westchnęła.
- Mel, dlaczego ? Dlaczego niszczy siebie ?
- Ja....ja nie mogę przestać. To jest silniejsze ode mnie - płakałam
- Ile już bierzesz ?
- Ponad pół roku.
- Melanie, obiecał że już nigdy tego nie weźmiesz.
- Obiecuje.

* 

Mogłam obiecać ale nie udało się. To było dla mnie zbyt wiele. Gdy trochę nie brała, czułam że zaraz umrę. Mój organizm domagał się narkotyku. Gdy po raz trzeci złamałam obietnice Lisa się wkurzyła.
- Pakuje się zawiózł cię na odwyk !
- Ale ją nie chce !
- Nie obchodzi mnie to, nie chce patrzyć jak umierasz z przedawkowania !
Pozostało mi tylko zrobić to co kazała. Spakowałam się, a następnie moja siostra zawiozła mnie w miejsce gdzie miałam spędzić następne 1,5 roku.
- Wierzę, że dasz radę, że z tego wyjdziesz - przytuliła mnie.
Potem udałam się do budynku, w którym miałam walczyć z pragnieniem.

*

 15 maj 2013 

To dzisiaj, wychodzę. Ma przyjechać po mnie Lisa. Tak bardzo za nią tęskniłam. Wyszłam na zewnątrz, to świeże powietrze...Przez te 1,5 roku praktycznie siedziałam tylko w ośrodku. Zobaczyłam ukochanego czerwonego garbusa mojej siostry. Wyszła z niego wysoka szatynka. Coś mi tutaj nie pasowało, przecież moja siostra była blondynką, jednak gdy się odwróciła zobaczyłam te same rysy twarzy co u mojej mamy i ten ciepły uśmiech. 

- Melanie - podbiegła do mnie i przytuliła.

Tak bardzo za nią tęskniłam, za dotykiem osoby, która mnie kocha.

- Tęskniłam - wyszeptałam.

- Ja też siostro. Teraz zaczniemy nowe życie.

- Mam nadzieję.

- Chodź jedziemy na jakieś duże zakupy, na pewno ci się przydadzą.

- Jasne.

*

Przez długi czas buszowałyśmy po sklepach, w końcu gdy  wybrałyśmy sobie kilka świetnych ciuchów udałyśmy się do kasy. Wtedy dopiero zauważyłam jeden problem. 

- Lisa...bo ja.... bo ja nie mogę tego wziąć - za jąkałam się.

- Oj siostro nie przejmuj się, ja zapłacę.

- Ale Lisa ty przecież nie pracujesz...

- Pracuję, pracuję a teraz dawaj te ciuchy zanim się rozmyślę.

*

Z nowymi zdobyczami udałyśmy się do mieszkania, do mieszkania a raczej domu które jeszcze 1,5 roku temu dzieliłam z Lisą. Te wszystkie wspomnienia zarówno dobre jak i złe. To właśnie tutaj się wychowałam. Tylko to zostało mi po rodzicach. Zginęli kilka miesięcy przed tym jak zaczęłam brać. Pamiętam to jak dziś. Był 11 styczeń, wracałam razem z nimi od naszej ciotki Sabiny, droga była śliska. Jechaliśmy i jak zwykle śpiewaliśmy różne piosenki.

- Henry uważaj ! - krzyknęła moja mama Mariet.

Nim spostrzegłam się o co chodzi poczułam jak ostry ból przeszywa moje ciało. Samochód był na boku, a drzewo w które wjechaliśmy było wywrócone.

- Niech się pan nie martwi, już pana wyciągam.

- Nie. Niech pan najpierw wyciągnie moją córkę - wychrypiał ostatkiem sił mój ojciec.

Dalej nie pamiętam już nic,  obudziłam się dopiero w jasno oświetlonej sali szpitalnej.

- Co z moimi rodzicami ? - spytałam.

- Przykro nam.

- Nie to nie może być prawda !

Jednak była, miesiące dochodziłam do siebie. Zadawałam sobie pytanie: " Dlaczego oni, dlaczego nie ja ? ". Wiedziałam, że nic nie zwróci im życia jednak tak bardzo za nimi tęskniłam. Miałam wiele prób samobójczych. Potem poznałam tego piłkarza od siedmiu boleści i się zaczęło. Ale przede mną jest jeszcze przyszłość, którą muszę przeżyć.

Pierwszy rozdział dodaję w wasze ręce, trochę wcześniej ale wyjeżdżam i nie miałaby czasu tego zrobić wcześniej.  Jestem bardzo mile zaskoczona, 9 obserwatorów, prawie 1000 wyświetleń, tego się nie spodziewałam.  Chciałabym przeprosić Ninę Majewską ponieważ niechcący usunęłam jej świetny komentarz spod prologu, przepraszam cię bardzo Nina. Teraz chyba mam nauczkę aby nie sprawdzać bloga na telefonie.

Pozdrawiam was serdecznie, CAłuski :*

Prolog

Kiedyś byłam innym człowiekiem

Szczęśliwym, kochanym, zadowolonym z życia

A teraz ?

Teraz jestem nikim

Jedno wydarzenie przyczyniło się, że właśnie tu się znajduję

W zakładzie

W zakładzie odwykowym

Brałam ?

Biorę nadal

Dlaczego ?

Bo nie chcę pomocy

Nie oczekuje jej od nikogo

Wolę niszczyć siebie

Jestem masohistką

Lubię zadawać sobie ból

Cięcie

Jedno...drugie...trzecie.

I ten widok

Płynąca krew na moich nadgarstkach

Strużka o barwie szkarłatnej czerwieni

Zadaję sobie pytanie: dlaczego ?

Zadaje sobie to pytanie choć tak na prawdę znam odpowieć

Uwierzyłam...

Uwierzyłam w miłość

Ale on mnie nigdy nie kochał

Rozkochał

Wykorzystał

Zostawił

Ból, cierpienie

Teraz czuję tylko to

A może i coś więcej

Rozczarowanie

Każdy mówił, że to coś pięknego, prawdziego

I tak było

Ale tylko na początku

Gdy tylko mnie wykorzystał zostawił

Teraz już nie wierzę w nic

Nie chcę uwierzyć

Już nigdy nie uwierzę, żadnemu mężczyźnie

Dodaje dzisiaj poznieważ bardzo mnie zaskoczyliście. Prawie 200 wyświetleń i 3 obserwatorow. Bardzo wam dziękuje. Liczę, że prolog wam się spodoba i będzid pod nim sporo komentarzy. Następny w następny czwartek.

Pozdrawiam 

Hej !

Witam was na moim nowym blogu. Tematyka będzie się trochę różniła od moich wcześniejszych opowiadań, jednak wątek o Borussi Dortmund <3 będzie dalej. Mam nadzieję, że wam się spodoba.
Na początek zapraszam do zakładki "Bohaterowie"

Posty będą dodawane raz w tygodniu w czwartek.